بنیامین بورنشتاین

بنیامین و برادر کوچکترش، زیگموش، در یک خانواده یهودی در شهر صنعتی لودز به دنیا آمدند. پیش از جنگ، لودز دومین شهر بزرگ لهستان بود و یک سوم جمعیت آن را یهودیان تشکیل می دادند. پدر بنیامین، موشه، صاحب یک کارخانه شمع سازی و مادرش، برونا، پرستار بود. 

39-1933: در سال 1939، زمانی که کلاس سوم را شروع کردم، آلمانی ها لودز را اشغال کردند. یهودیان اجازه نداشتند سوار اتوبوس شوند و طبق دستور باید نشان ستاره زرد بر لباس خود می دوختند. پدرم از خانه خارج نمی شد، چرا که برخی اوقات آلمانی ها یهودیان را در خیابان ها می گرفتند و برای بیگاری می بردند. من “قاصد” خانواده شدم و همراه با پسر خدمتکارمان کارها را انجام می دادیم. پیش از جنگ، من و او در دو دنیای مختلف زندگی می کردیم، اما حالا هر روز با هم بودیم. 

44-1940: وقتی گتوی لودز در آوریل 1940 مهر و موم شد، من تمام آنچه را که می توانستم از خانه قدیمی مان به صورت قاچاقی به محل سکونت جدیدمان در این گتو آوردم. سپس در سال 1944، وقتی که 14 ساله بودم، من و خانواده ام را دستگیر و در یکی از آخرین قطارهایی که گتو را ترک می کرد، بار واگن های ویژه حمل حیوانات کردند. من از اولین کسانی بودم که سوار واگن شدم، و دیدم که پیامی را با خون و خط بد روی دیوار نوشته اند: “ما به آشویتس رسیدیم و در اینجا ما را می کشند!” وقتی که واگن پر شد آن پیام را نمی دیدم، اما دیگر تردیدی درباره مقصدمان نداشتم. 

بنیامین به آشویتس و سپس به اردوگاه کار اجباری هانوور در آلمان تبعید شد. او پس از جنگ و در سن 16 سالگی با گروهی از کودکان یتیم به فلسطین مهاجرت کرد.