لیلیانا تنها فرزند یک خانواده یهودی از طبقه متوسط بود که در محله ای متشکل از مسیحیان و یهودیان در پایتخت لهستان زندگی می کرد. پدرش در کار خرید و فروش جواهر و همچنین افسر ذخیره ارتش لهستان بود. مادرش خانه دار بود. لیلیانا آرزو داشت به دانشگاه سوربون برود و دومین دادستان منطقه ای زن در لهستان شود.
39-1933: مشكل ترين قسمت مدرسه رفتن برای من، تحمل اذیت و توهین هایی مثل “یهودی کثیف” بود. من تقاضای تحصیل در یک دبیرستان معتبر کاتولیک کردم. آنجا مرا از حضور در کلاسهای شنبه معاف کردند، اما مانند دیگر دانش آموزان یهودی جدا از دیگران می نشستم و در راه پله یا سالن به من تنه می زدند. بعد از چند هفته آنجا را ترک کردم و در یک دبیرستان یهودی ثبت نام کردم تا اینکه در سپتامبر 1939، آن دبیرستان توسط آلمانی های اشغالگر بسته شد.
44-1940: بعد از اینکه یهودیان را به اجبار به شهرک یهودی نشین فرستادند، من به عنوان یک کارگر مجانی در کارخانه توبنز کار می کردم. تا اینکه در آوریل 1943، خانواده ام کشته شدند، محله یهودی نشین به آتش کشیده شد و شورش در گرفت. من تا هشتم ماه مه، زمانی که آلمانی ها برای بردن ما آمدند، در کارخانه ماندم. آن روز با عصبانیت یک قیچی برداشتم، اما قبل از اینکه بتوانم کاری انجام دهم، یک آلمانی با قنداق تفنگش ضربه ای به سرم کوبید. دستم را برای محافظت از خود بالا آوردم اما او پی در پی به من ضربه زد تا اینکه بیهوش شدم. روز بعد در يك واگن تاریک و پرازدحام ویژه حمل حیوانات به هوش آمدم.
لیلیانا زنده ماند و به عنوان یک کارگر مجانی به اردوگاه های مایدانک و اسکارژسکوو- کامینا فرستاده شد تا اینکه در 18 ژانویه 1945 در چستوخووا آزاد شد. او در 1950 به آمریکا مهاجرت کرد.
کپی رایت © موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده آمریکا، واشنگتن دی‌سی